Kronen, kerken en klimpartijen

Hoihoi allemaal,

Ondertussen weer anderhalve week voorbij hier. We hebben een enerverend weekend achter de rug. Op zaterdag werden we spontaan uitgenodigd om mee te gaan naar de ontvangstceremonie van 'de verloren kroon'. Jeweetwel, die kroon die 20 jaar in Nederland verborgen gehouden was door een Ethiopiër en nu eindelijk teruggestuurd is naar Ethiopië. In Addis was hij al uitgebreid in ontvangst genomen door de minister-president, en nu was hij dus op weg naar Mek'ele.
Wij waren natuurlijk wel nieuwsgierig naar het hele gebeuren, dus zijn we vrolijk in de universiteitsbus gesprongen en hebben het ritje naar het vliegveld van Mek'ele gemaakt (welgeteld 15 minuten rijden, poeh poeh). Het ritje naar het vliegveld was uiteindelijk 8 keer korter dan De tijd die we op het vliegveld hebben gewacht tot die fantastische kroon getoond werd (twee. uur.). Maargoed, de lokale mensen gingen uiteindelijke helemaal uit hun dak toen ze de kroon zagen. Wat een enthousiasme. In plaats van 'woooohoooo' zeggen ze hier ook  'yelelelelelelelele' (probeer maar eens, op een zo hoog mogelijke toon).  We hebben in de tussentijd weer genoeg camera's op ons hoofd gehad/sneaky selfies meegemaakt. De regionale televisie delegatie wilde ons nog interviewen. Helaas voelde niemand van ons zich geroepen om aan die vraag te voldoen, heel verrassend ;)

Na dit hele gebeuren werd er nog een politiek gevangene vrijgelaten en die werd minstens net zo enthousiast, misschien wel enthousiaster onthaald. We hebben ons toen maar heel politiek tactisch terug getrokken in de bus en vanuit onze raampjes gekeken. Op regionale/nationale tv met een ex-gevangene/hoogstaand lid van de regionale partij/oppositie partij van huidige regering, leek ons niet zo handig. 

Op zondag hadden we ons eerste echte toeristische tripje gepland. We zijn naar Gera'Alta geweest, een gebied met heel veel bergen die in de toppen uit steen gehakte kerken hebben. Heel apart. Persoonlijk had ik me niet echt verdiept in waar we precies heen gingen (Laura had een gast, vandaar dat we iets leuks gepland hadden). Bleek dat het een ware trek/klimtocht was. Gelukkig had Andrea een dag van te voren even een filmpje laten zien van wat we konden verwachten. Ohhhh, dat is ietwat anders dan ik gedacht had, maarrr ik was er van overtuigd dat ik, en m'n prachtige bergschoenen, de klim wel zouden overleven. 

Nou potverdorie, wat een tocht. Ten eerste was het snikheet. Ten tweede was de helft van de tocht klimmen. Ten derde moest ik halverwege de tocht zelfs afscheid nemen van mijn prachtige bergschoenen. Omdat je meer grip hebt met blote voeten... onheilspellend, maar uiteindelijk zeer terecht advies, aangezien de klimroute vrij verticaal verliep. Persoonlijk kan ik echt genieten van deze avontuurlijke dingen. Ik word heel relaxt van de combinatie 'afgrond, uitzicht en rust' - maar we hadden toch ook ongeveer 1/3de van de groep die 7 kleuren scheten van angst (soms erg vermakelijk). Ik zal wat foto's en video's toevoegen voor een sfeerimpressie van onze klimtocht.

Het kerkje in de top van de berg was ook erg leuk om te zien. Het was wel heel erg klein. Blijkbaar als er diensten zijn (wat gewoon wekelijks is) komen er zo'n 200 tot 300 man de berg op geklommen om het bij te wonen. Dat past lang niet allemaal in de kerk, dus dan staan er gewoon mensen buiten op de richels te chillen tijdens de dienst. Casual.
Daarnaast is het zo dat pasgeboren baby's op de rug van de ouders de berg op gebracht worden om boven op de top gedoopt te worden. Kan gewoon. Ze zijn hier niet zo angstvallig beschermend met kinderen - 'die redden zich wel' lijkt hier het motto te zijn. Ook eens verfrissend. 

Ondertussen zijn we wel van het weekend bijgekomen, en ben ik weer met m'n onderzoek bezig. Ik weet nu naar welke plekken ik zal gaan, en volgende week is mijn eerste fieldtrip om de dorpjes te verkennen! 14 maart zal mijn eerste interview zijn. Dan begint de echte dataverzameling, spannend!

Ik houd jullie op de hoogte!

Liefs, Sanne